LUchtvaart Nationaal Antwerpen Kempen
LUNAK
20210925 MEMORIAL FLIGHT LOUIS SLEGERS
Paula en Louis, twee schatten van mensen ruilden op korte tijd na elkaar het aardse voor het eeuwige. Sedert enkele jaren had ik de eer om Paula en Louis te mogen leren kennen op de talrijke Fly-Ins en de zweefkampen op Zoersel. Begin dit jaar was het de bedoeling om met vier toestellen een Fly-By uit te voeren op de uitvaart van Louis.
Door de barre weersomstandigheden gebeurde het met twee SV-4’s die vanuit Antwerpen waren vertrokken. Aaron en Bruno trotseerden de ijzige koude om boven de begraafplaats van Noorderwijk een mooi eerbetoon aan Louis voor te vliegen. Door de toenmalige corona beperkingen kon de begrafenis slechts bijgewoond worden door een beperkt aantal mensen. Klik hier voor het filmpje van de Stampe formatie.
Na de versoepelingen namen enkele clubleden het initiatief om de Fly-By over te doen in het bijzijn van familie, vrienden en kennissen van Paula en Louis. De Devil-formatie bestond uit vier Pipers met als piloten Paul, Michel, Willem en Benny. Zij voerden enkele prachtige formatievluchten uit waaronder de gekende "missing-man" formatie.
Het was voor mij een eer om erbij aanwezig te mogen zijn waarvoor mijn hartelijke dank aan de initiatiefnemers, inzonderheid aan Paul.
Het ga jullie goed daarboven Paula en Louis, we zullen jullie aanwezigheid onder ons enorm missen.
Hierna kunnen jullie de mooie afscheidsrede terugvinden die Martine recht uit het hart schreef als eerbetoon aan- en ter nagedachtenis van Paula en Louis. Deze werd bij de uitvaart van Louis voorgelezen in het woonzorgcentrum de Zilverlinde waar Paula en Louis verbleven.
Mijn naam is Martine en ik wil jullie graag wat vertellen over Louis. Jullie leerden hem kennen toen hij met Paula naar de Zilverlinde kwam wonen.
Ik leerde hem kennen in 1967 , ik was toen 8. Mijn papa wilde gaan zweefvliegen en we reden naar het vliegplein te Oostmalle. Mijn mama en ik waren geparkeerd en in de auto naast ons zat ook een dame en een jongetje. Dat was dus Paula en Paul, hun zoontje. Zo leerden wij mekaar kennen en we werden dikke vriendjes. Vanaf toen zaten we bijna alle weekends en de vakanties op het vliegveld. Het werd onze tweede thuis.
De papa’s leerden eerst zelf zweefvliegen en werden dan later instructeurs voor de luchtkadetten. Het was wel militair maar er was een heel gezellige sfeer met veel kameraadschap.
Louiske had de gave om de humor te zien in elke situatie en als hij de kans zag om iemand te foppen of iets wijs te maken was hij er als de kippen bij. Altijd met de nodige “sérieux” zodat de gefopte niet snel doorhad dat hij beetgenomen werd.
Zo stuurde hij steevast de nieuwelingen om de sleutel van de piste(landingsbaan) te gaan halen , of werden ze wijsgemaakt dat de piste moest afgekeerd worden voor ze konden vliegen (50m breed op 3 km lang) Of ze moesten op zoek naar de Jambische Hexameter, waarvan iedereen dacht dat het een toestel was . En zij die op de hoogte waren deden flink mee natuurlijk.
Tijdens de vliegactiviteiten op de piste bracht Louis de sfeer erin met gekke hoedjes , rare sjaaltjes, kamikaze-haarband. Een zweefvliegtuig heeft een stuurknuppel en die kan losgevezen worden voor onderhoud. Louis nam dan ene uit een ander toestel mee om tijdens de vlucht ermee op de schouder van de leerling te tikken en te zeggen dat zijne stick afgebroken was. Wat bij de leerling voor de nodige paniek zorgde maar waar achteraf goed kon mee gelachen worden .
’s Avonds in de kantine was het ook altijd plezant , oud en jong , allemaal op dezelfde golflengte en een pintje bij de hand. Straffe verhalen en grappen en grollen , maar soms ook wel ernstig en het leven zoals het is . Spellekes doen en een been calleren (zogezegd met hypnose uw been stijf zetten maar ondertussen een pint water in uw broekspijp gieten)
Paul werd luchtkadet en ik mocht dat niet omdat ik een meisje was en dat mocht toen nog niet. Gelukkig was er de Kolonel die vond dat ik ook de kans moest krijgen en mijn pa vroeg aan Louis of hij die taak op zich wou nemen. Tot nog niet zo lang geleden moest hij me er aan herinneren dat hij aan mijn staartjes moest trekken om mij deftig te leren vliegen . Daar hebben we nog dikwijls mee gelachen .
Paul werd in 1975 leerling piloot en in 1977 vloog zijn instructeur samen met hem tegen een bergflank in de Eiffel. Het verdriet was onbeschrijflijk , hij was pas 19 , hun enige kind. In die tijd was net de film van Jonathan Livingstone Seagull uit . De zeemeeuw die zo graag beter wil leren vliegen dan de anderen en op het einde tegen de berg vliegt. De muziek speelde tijdens de begrafenis en ze vroegen mij meerdere keren om nog eens mee naar de film te gaan. Het gaf hun troost . Tijdens de afscheidsdienst van Louis werd die muziek ook gespeeld en zo was Paul er ook een beetje bij.
Langzaam aan herpakten ze zich en smeten zich terug in de activiteiten bij de kadetten. Het contact met al die jonge mensen en het “zich nuttig” voelen heeft hen er voor een stuk bovenop geholpen.
De grote stacaravan achter de hangaar waar iedereen welkom was om ene te gaan drinken of Paula’s rijstpap te eten. Waar we ontelbare barbecues deden , kampvuurtjes stookten en straffe verhalen vertelden. Zelfs Prins Filip , onze huidige Koning heeft nog bij hun in het stapelbedje van de caravan geslapen en ’s morgens spek met eitjes gegeten na de jaarlijkse grote barbecue waar hij voor de tweede keer naartoe kwam omdat het zo plezant was. Hij is zelfs de volgende dag gebleven en we keken naar het huwelijk van Charles en Diana op een piepklein tv’tje . Hij had namelijk ook een zweefvliegstage gedaan in Oostmalle.
Tijdens de zomerkampen was er militair keukenpersoneel maar tijdens de weekends niet. Paula en Louis namen dan ook de voorbereidingen van de maaltijd voor hun rekening zodat de mannen hun eten zo goed als klaarstond na het vliegen.
Later , toen de Kadetten in Oostmalle opgedoekt werden was iedereen er het hart van in. Enkelen onder ons verhuisden dan naar de zweefclub op hetzelfde vliegveld. Daar hebben Paula en Louis een aantal zomerkampen voor de soep gezorgd . Alle dagen verse soep , Louissoep ,die hij voor iedereen kwam uitscheppen. En zo hadden ze nog steeds een gevoel van iets te betekenen .
Louis kon enorm sappig lachen. Ik hoor hem nog gieren als hij een mop aan ’t vertellen was en ze zelf hilarisch vond . Ge kon niet anders dan meelachen.
Hij heeft heel veel mensen de vliegmicrobe meegegeven , hen geleerd hoe het moest. Hij vond het dan ook geweldig als de kadetjes later als volwassen mannen en vrouwen , nog eens langskwamen om te praten over vliegen, het leger, en over vroeger.
Hij kende heel veel mensen en veel mensen kenden hem .We hadden hem graag veel langer nog in ons midden gehad , na de corona weer bij mekaar kunnen komen …. Hij blijft in ieder geval voortleven in ieders herinnering . Vlieg Louiske , vlieg ….
(Tekst : Martine Declerck / Jef Pets - Foto's : Jef Pets)
Klik op de foto van Devil-formatie voor het beeldverslag.
Paula en Louis, twee schatten van mensen ruilden op korte tijd na elkaar het aardse voor het eeuwige. Sedert enkele jaren had ik de eer om Paula en Louis te mogen leren kennen op de talrijke Fly-Ins en de zweefkampen op Zoersel. Begin dit jaar was het de bedoeling om met vier toestellen een Fly-By uit te voeren op de uitvaart van Louis.
Door de barre weersomstandigheden gebeurde het met twee SV-4’s die vanuit Antwerpen waren vertrokken. Aaron en Bruno trotseerden de ijzige koude om boven de begraafplaats van Noorderwijk een mooi eerbetoon aan Louis voor te vliegen. Door de toenmalige corona beperkingen kon de begrafenis slechts bijgewoond worden door een beperkt aantal mensen. Klik hier voor het filmpje van de Stampe formatie.
Na de versoepelingen namen enkele clubleden het initiatief om de Fly-By over te doen in het bijzijn van familie, vrienden en kennissen van Paula en Louis. De Devil-formatie bestond uit vier Pipers met als piloten Paul, Michel, Willem en Benny. Zij voerden enkele prachtige formatievluchten uit waaronder de gekende "missing-man" formatie.
Het was voor mij een eer om erbij aanwezig te mogen zijn waarvoor mijn hartelijke dank aan de initiatiefnemers, inzonderheid aan Paul.
Het ga jullie goed daarboven Paula en Louis, we zullen jullie aanwezigheid onder ons enorm missen.
Hierna kunnen jullie de mooie afscheidsrede terugvinden die Martine recht uit het hart schreef als eerbetoon aan- en ter nagedachtenis van Paula en Louis. Deze werd bij de uitvaart van Louis voorgelezen in het woonzorgcentrum de Zilverlinde waar Paula en Louis verbleven.
Mijn naam is Martine en ik wil jullie graag wat vertellen over Louis. Jullie leerden hem kennen toen hij met Paula naar de Zilverlinde kwam wonen.
Ik leerde hem kennen in 1967 , ik was toen 8. Mijn papa wilde gaan zweefvliegen en we reden naar het vliegplein te Oostmalle. Mijn mama en ik waren geparkeerd en in de auto naast ons zat ook een dame en een jongetje. Dat was dus Paula en Paul, hun zoontje. Zo leerden wij mekaar kennen en we werden dikke vriendjes. Vanaf toen zaten we bijna alle weekends en de vakanties op het vliegveld. Het werd onze tweede thuis.
De papa’s leerden eerst zelf zweefvliegen en werden dan later instructeurs voor de luchtkadetten. Het was wel militair maar er was een heel gezellige sfeer met veel kameraadschap.
Louiske had de gave om de humor te zien in elke situatie en als hij de kans zag om iemand te foppen of iets wijs te maken was hij er als de kippen bij. Altijd met de nodige “sérieux” zodat de gefopte niet snel doorhad dat hij beetgenomen werd.
Zo stuurde hij steevast de nieuwelingen om de sleutel van de piste(landingsbaan) te gaan halen , of werden ze wijsgemaakt dat de piste moest afgekeerd worden voor ze konden vliegen (50m breed op 3 km lang) Of ze moesten op zoek naar de Jambische Hexameter, waarvan iedereen dacht dat het een toestel was . En zij die op de hoogte waren deden flink mee natuurlijk.
Tijdens de vliegactiviteiten op de piste bracht Louis de sfeer erin met gekke hoedjes , rare sjaaltjes, kamikaze-haarband. Een zweefvliegtuig heeft een stuurknuppel en die kan losgevezen worden voor onderhoud. Louis nam dan ene uit een ander toestel mee om tijdens de vlucht ermee op de schouder van de leerling te tikken en te zeggen dat zijne stick afgebroken was. Wat bij de leerling voor de nodige paniek zorgde maar waar achteraf goed kon mee gelachen worden .
’s Avonds in de kantine was het ook altijd plezant , oud en jong , allemaal op dezelfde golflengte en een pintje bij de hand. Straffe verhalen en grappen en grollen , maar soms ook wel ernstig en het leven zoals het is . Spellekes doen en een been calleren (zogezegd met hypnose uw been stijf zetten maar ondertussen een pint water in uw broekspijp gieten)
Paul werd luchtkadet en ik mocht dat niet omdat ik een meisje was en dat mocht toen nog niet. Gelukkig was er de Kolonel die vond dat ik ook de kans moest krijgen en mijn pa vroeg aan Louis of hij die taak op zich wou nemen. Tot nog niet zo lang geleden moest hij me er aan herinneren dat hij aan mijn staartjes moest trekken om mij deftig te leren vliegen . Daar hebben we nog dikwijls mee gelachen .
Paul werd in 1975 leerling piloot en in 1977 vloog zijn instructeur samen met hem tegen een bergflank in de Eiffel. Het verdriet was onbeschrijflijk , hij was pas 19 , hun enige kind. In die tijd was net de film van Jonathan Livingstone Seagull uit . De zeemeeuw die zo graag beter wil leren vliegen dan de anderen en op het einde tegen de berg vliegt. De muziek speelde tijdens de begrafenis en ze vroegen mij meerdere keren om nog eens mee naar de film te gaan. Het gaf hun troost . Tijdens de afscheidsdienst van Louis werd die muziek ook gespeeld en zo was Paul er ook een beetje bij.
Langzaam aan herpakten ze zich en smeten zich terug in de activiteiten bij de kadetten. Het contact met al die jonge mensen en het “zich nuttig” voelen heeft hen er voor een stuk bovenop geholpen.
De grote stacaravan achter de hangaar waar iedereen welkom was om ene te gaan drinken of Paula’s rijstpap te eten. Waar we ontelbare barbecues deden , kampvuurtjes stookten en straffe verhalen vertelden. Zelfs Prins Filip , onze huidige Koning heeft nog bij hun in het stapelbedje van de caravan geslapen en ’s morgens spek met eitjes gegeten na de jaarlijkse grote barbecue waar hij voor de tweede keer naartoe kwam omdat het zo plezant was. Hij is zelfs de volgende dag gebleven en we keken naar het huwelijk van Charles en Diana op een piepklein tv’tje . Hij had namelijk ook een zweefvliegstage gedaan in Oostmalle.
Tijdens de zomerkampen was er militair keukenpersoneel maar tijdens de weekends niet. Paula en Louis namen dan ook de voorbereidingen van de maaltijd voor hun rekening zodat de mannen hun eten zo goed als klaarstond na het vliegen.
Later , toen de Kadetten in Oostmalle opgedoekt werden was iedereen er het hart van in. Enkelen onder ons verhuisden dan naar de zweefclub op hetzelfde vliegveld. Daar hebben Paula en Louis een aantal zomerkampen voor de soep gezorgd . Alle dagen verse soep , Louissoep ,die hij voor iedereen kwam uitscheppen. En zo hadden ze nog steeds een gevoel van iets te betekenen .
Louis kon enorm sappig lachen. Ik hoor hem nog gieren als hij een mop aan ’t vertellen was en ze zelf hilarisch vond . Ge kon niet anders dan meelachen.
Hij heeft heel veel mensen de vliegmicrobe meegegeven , hen geleerd hoe het moest. Hij vond het dan ook geweldig als de kadetjes later als volwassen mannen en vrouwen , nog eens langskwamen om te praten over vliegen, het leger, en over vroeger.
Hij kende heel veel mensen en veel mensen kenden hem .We hadden hem graag veel langer nog in ons midden gehad , na de corona weer bij mekaar kunnen komen …. Hij blijft in ieder geval voortleven in ieders herinnering . Vlieg Louiske , vlieg ….
(Tekst : Martine Declerck / Jef Pets - Foto's : Jef Pets)
Klik op de foto van Devil-formatie voor het beeldverslag.
